τυχοθήρας

ο, Ν

τυχοδιώκτης.

[ΕΤΥΜΟΛ. < τύχη + -θήρας (< θήρα «κυνήγι»), πρβλ. χρυσο-θήρας. Η λ. μαρτυρείται από το 1860 στον Σπ. Τρικούπη].